Dlaczego mama nie pomaga, gdy my z synem mamy kłopoty? Zaskakująca odpowiedź!

Moja mama zwiedza świat, a my z synem ledwo wiążemy koniec z końcem. Czy nie powinna nas wesprzeć? Jej odpowiedź mnie sparaliżowała.
Mama jest już na emeryturze. Całe życie pracowała jako księgowa – była przewidująca, oszczędna, odkładała każdy grosz. Gdy inni wydawali na kawiarnie, nowe meble czy drogie ubrania, ona żyła skromnie i chowała „na czarną godzinę”.
Dziś ta „czarna godzina” wygląda inaczej, niż myślałam. Mama krąży po świecie: opala się w Soczi, płynie statkiem po Wołdze, kosztuje dań kuchni kaukaskiej i wysyła zdjęcia – uśmiechnięta, w stylowych okularach, z kieliszkiem szampana i promienną miną.
A ja, jej jedyna córka, tonę w długach. Mąż odszedł, syn rośnie, a ja ledwo płacę czynsz, raty i nawet za chleb.
I tego nie pojmuję: czemu mama, która latami oszczędzała, nie pomaga mi? Dlaczego uważa, że wszystko powinnam dźwigać sama? Czy rodzice nie mają obowiązku wspierać dzieci, niezależnie od wieku?
Niedawno nie wytrzymałam i zadzwoniłam. W tle – plusk morza i śmiech. Była na Krymie. Zapytałam:
Mamo, widzisz przecież, jak mi ciężko. Czemu nie pomagasz?
Zamilkła, a potem powiedziała coś, po czym ziemia usunęła mi się spod nóg.
Kocham cię. Ale jeśli zużyję ostatnie lata, ratując innych, to kto uratuje mnie? Jesteś dorosła. A ja wreszcie żyję dla siebie. Radź sobie sama.
Zatkało mnie. Egoizm? A może rozsądek?
Z jednej strony czułam się porzucona. Zawsze byłam obok – gdy chorowała, gdy miała pod górę. Rezygnowałam ze swoich marzeń dla niej. A teraz, kiedy potrzebuję wsparcia, ona wybiera kurorty i zachody słońca.
Z drugiej – całe życie żyła dla innych. Dla mnie, dla pracy, dla rodziny. Wszystko odkładała na później. Może teraz po prostu postanowiła pożyć dla siebie?
Kto ma rację – mama, która w końcu dopuściła do głosu własne szczęście, czy ja, czekająca na pomoc? Może prawda leży pośrodku: dzieci muszą uczyć się stać na własnych nogach, a rodzice nie powinni zapominać, że rodzina to nie tylko obowiązki, lecz także miłość.