Szok po wizycie: jak naprawdę mieszkają mój syn i jego żona
„Jak wy w ogóle dajecie radę w takich warunkach?” — wyrwało mi się, gdy zobaczyłam, w jakiej rzeczywistości żyją mój syn i jego małżonka. Pojechałam do nich pierwszy raz pół roku po ślubie. Ten wyjazd wstrząsnął mną tak bardzo, że do dziś trudno mi dojść do siebie.
**Pierwsze spotkanie: oczekiwania kontra rzeczywistość**
Mój syn, nazwijmy go Dymitr, ożenił się z dziewczyną, powiedzmy, Ałewtiną. Poznali się dwa lata temu, a ja szczerze cieszyłam się ich związkiem. Ślub był skromny, ale serdeczny i byłam przekonana, że młodzi zdążyli już ułożyć sobie życie. Przenieśli się do miasteczka pod Niżnym Nowogrodem; Dymitr znalazł pracę, a Ałewtina zajmowała się domem. Czekałam na tę wizytę z drżeniem serca: marzyłam zobaczyć przytulny kąt, przywieźć smakołyki, ucieszyć się ich gniazdkiem. Rzeczywistość okazała się inna.
Gdy przekroczyłam próg mieszkania, serce mi zamarło. Stara „chruszczowka” z odłażącą tapetą i skrzypiącą podłogą. Meble jak z różnych światów: krzywy tapczan, porysowany stół, szafa z urwaną drzwiczką. W kuchni lodówka warczała jak lokomotywa, a w łazience kapał kran. Spodziewałam się ciepłego gniazdka, a zobaczyłam coś na kształt tymczasowego schronienia.
**Codzienność młodych: gorzkie odkrycia**
Ałewtina przywitała mnie uśmiechem i zaproponowała herbatę. Gdy otworzyła szafkę, ujrzałam skromny zestaw naczyń: trzy talerze, dwie łyżki i jeden garnek. Czajnik pokryty kamieniem, na stole podarta cerata. „Jak wy tu żyjecie?” — nie powstrzymałam się. Ałewtina spłonęła rumieńcem, a Dymitr odpowiedział: „Mamo, dopiero stajemy na nogi, będzie lepiej”.
Im dłużej siedziałam, tym bardziej się niepokoiłam. Na kolację Ałewtina podała makaron z najtańszymi parówkami — nic więcej nie mieli. W lodówce resztki: kawałek masła, pół ziemniaka, puszka gulaszu. „Wy tu głodujecie?” — wyrwało mi się. Dymitr zapewniał, że wszystko w porządku, lecz widziałam, jak jest ciężko. W moim domu nigdy niczego nie brakowało, a tu — prawdziwa bieda.
**Od kuchni po łazienkę: twarda rzeczywistość**
Najgorzej wyglądała kuchnia. Stara, zardzewiała kuchenka, piekarnik nie działał. Naczynia myli od razu po jedzeniu — innych nie było. W rogu stało przepełnione wiadro na śmieci. Zaproponowałam pomoc przy sprzątaniu, lecz Ałewtina łagodnie odmówiła: „Poradzimy sobie”.
W łazience ten sam smutek. Ręczniki wytarte, jedno mydło na dwoje. Prysznic przeciekał i woda spływała do miski. Nie rozumiałam, jak młode małżeństwo może się z tym godzić. U mnie w domu zawsze panował porządek, a tu — zaniedbanie.
**Szczera rozmowa**
Kiedy Ałewtina poszła spać, zapytałam syna: „Synku, dlaczego tak? Naprawdę nie da się wynająć czegoś lepszego?” Westchnął: odkładają na własne mieszkanie, więc oszczędzają na wszystkim. On pracuje w fabryce, pensja mizerna, Ałewtina dorabia, lecz pieniędzy ledwo starcza. Meble dostali od znajomych, naczynia kupili z ogłoszeń. „Nie chcemy długów, mamo. Zaczekamy — potem będzie nasze”, powiedział.
Wzruszyła mnie ich wytrwałość, ale serce bolało. Mój syn, wychowany w dostatku, żyje teraz w takich warunkach! Zaproponowałam wsparcie, lecz Dymitr odmówił: „Dam radę sam”. Okazało się, że Ałewtina także jest dumna — dorastała w niedostatku i uważa, że wcale nie jest tak źle.
**Cicha pomoc**
Następnego dnia poszłam do sklepu i kupiłam jedzenie: mięso, ziemniaki, kasze, nowy czajnik. Po powrocie zaproponowałam, że ugotuję barszcz. Ałewtina się ucieszyła, ale było widać, że jest jej niezręcznie. Dymitr podziękował, lecz poprosił, bym więcej nie wydawała pieniędzy. Zrozumiałam: moja otwarta pomoc ich krępuje.
Zauważyłam też, że piorą w misce. Zaproponowałam choćby starą pralkę, ale Ałewtina stanowczo stwierdziła: „Na razie obejdziemy się”. Ich duma budziła mój szacunek, choć patrzenie na ich codzienność sprawiało mi ból.
**Powrót: lekcje i refleksje**
Wyjeżdżając, zabierałam ze sobą ciężkie myśli. Oni są silni i wierzą, że będzie lepiej. Nie narzekają, nie proszą — idą do celu. Jako matka drżę jednak, widząc syna w tak trudnym położeniu.
Ta podróż nauczyła mnie doceniać to, co mam, i szanować ich wybory. Teraz wspieram po cichu: wysyłam produkty, podarowuję coś do domu. Z Ałewtiną zbliżyłyśmy się — widzę w niej nie tylko synową, lecz wytrwałą i pracowitą kobietę.
Wierzę, że osiągną swoje. A ja będę obok — nie z wyrzutami, lecz z pomocą. Najważniejsze, by byli szczęśliwi, nawet jeśli ich szczęście na razie mieści się w starej „chruszczowce” z niemal pustą lodówką.
