Miłość na przekór latom: wiejskie dni i szepty za plecami
Wyszłam za mężczyznę starszego ode mnie o trzydzieści dwa lata. Gdy po raz pierwszy zajechaliśmy do jego wioski potężnym terenowym autem, miejscowi mieli temat na cały tydzień! Mojego męża, nazwijmy go Dymitrij, młodzieńcem już nie nazwiesz — ma dorosłe dzieci, lecz i ja nie jestem naiwna — mam trzydzieści lat i dobrze wiem, czego chcę. A jednak ta wyprawa przewartościowała mi wiele rzeczy.
**Przypadkowe spotkanie: uczucie bez wahania**
Poznaliśmy się z Dymitrijem na wystawie w Moskwie. On — posiwiały, stateczny, lecz z młodzieńskim błyskiem, ja — zmęczona pustymi romansami. Różnica wieku nas nie peszyła: był taktowny, dowcipny i potrafił słuchać. Po roku uklęknął i podsunął pierścionek. Odpowiedziałam „tak”. Wydawało się, że czeka nas ciche, spokojne szczęście.
Dymitrij dorastał w odludnej wiosce, gdzie wciąż stał dom rodziców. Często wspominał, że tam oddycha się szerzej i ciszej. Ja, przywykła do zgiełku metropolii, chętnie przystałam, by te strony zobaczyć. Marzyłam o romantycznych pejzażach… Rzeczywistość okazała się jednak surowsza.
**Wiejskie poruszenie: terenówka i języki**
Kiedy wjechaliśmy do wioski jego czarnym Land Cruiserem, natychmiast poczułam na sobie dziesiątki spojrzeń. Babcie zastygły przy płotach, chłopy mrużyły oczy pod sklepem. Dymitrij tylko się uśmiechnął: „Tu takie bryki to rzadkość”. Wtedy nie zrozumiałam, że komentują nie tylko samochód.
Nazajutrz, gdy wyszłam do sklepu, usłyszałam za plecami: „Patrzcie, nowa jaka młoda! Wnuczka by mu była!”. Głos należał do cioci Lusi — lokalnej mistrzyni plotek. Spiekłam raka, a Dymitrij machnął ręką: „Tu każdy o każdym wie, więc gadają”. Lecz gadanie nie cichło. Roztrząsano mój wiek, dżinsy, nawet to, jak kładę mu dłoń na ramieniu. Staliśmy się największą atrakcją od lat!
**Dorosłe dzieci: chłód i podejrzliwość**
Dymitrij ma syna Igora i córkę Annę — oboje starszych ode mnie. Gdy przyjechaliśmy, właśnie malowali dom. Próbowałam zagadywać, ale Igor odpowiadał półsłówkami, a Anna patrzyła przeze mnie.
Przy kolacji Anna wypaliła: „Naprawdę myślisz, że to na długo?”. Odparłam, że kocham ich ojca. Dymitrij mnie wsparł, lecz jego dzieci wątpiły. Później wyznał, że boją się, iż jestem przy nim dla pieniędzy. Zrobiło mi się przykro — zarabiam przyzwoicie i nigdy nie myślałam o jego kontach.
**Wiejskie próby: studnia i krzywe spojrzenia**
Dom był sfatygowany. Zamiast prysznica — balia z chochelką, zamiast toalety — budka za banią. Zaciskałam zęby, a Dymitrij żartował: „Pewnie w Moskwie wygody inne?”.
Sąsiedzi też nie odpuszczali. Gdy pierwszy raz chwyciłam grabie, wuj Wania zakpił: „Patrzajta, paniczka z miasta w ogródku!”. Uśmiechałam się, ale czułam się jak w akwarium. A ciocia Lusia, „wpadłszy na chwilkę”, dopytywała: „To za ile ten wasz dżip?”.
**Wnioski: żyć po swojemu**
Po tygodniu zrozumiałam: wieś to scena, a my jesteśmy głównymi aktorami. Młoda żona i drogi wóz — dla nich to serial. Dymitrij uczył mnie nie reagować i starałam się tego trzymać.
Z dziećmi też puściło. Igor się rozgadał, gdy razem reperowaliśmy ganek. Anna zaczęła pytać o moją pracę. Najważniejsze, że my z Dymitrijem jesteśmy szczęśliwi, a jego wsparcie znaczy więcej niż cudze szepty.
Po powrocie do Moskwy odetchnęłam pełną piersią. Gorąca woda, winda… Ale tamten tydzień nauczył mnie cierpliwości. Zrozumiałam: miłość nie zależy od metryki, cudzych opinii ani wygód.
Teraz snujemy plany. I wiem — gdziekolwiek nas los rzuci, ważne, byśmy byli razem. Do wioski jeszcze wrócę. Lecz tym razem — przygotowana. I z paroma nowymi „odcinkami” dla miejscowej publiczności.
