Kiedy Karla wsiada do samolotu, jej gojące się blizny stają się przedmiotem pogardy ze strony niegrzecznej pary, co prowadzi do napiętej konfrontacji w kabinie. To, co zaczęło się jako ciche cierpliwe znoszenie, wkrótce przeradza się w skandal wymagający interwencji załogi.
Lotnisko wydawało się chłodniejsze niż zwykle, a może tak mi się wydawało z powodu tego, jak ludzie na mnie patrzyli. Pochyliłam głowę, ściskając kartę pokładową, jakby była jedyną rzeczą, która mnie podtrzymywała.
Blizna na mojej twarzy wciąż się goiła, ale wydawało mi się, że jest już wyryta w mojej osobowości. Ludzie nie widzieli już mnie – widzieli bliznę.
Uraz nastąpił miesiąc temu w wypadku samochodowym. Byłam pasażerką i kiedy zadziałała poduszka powietrzna, odłamek szkła głęboko rozciął mi twarz. Lekarze zadziałali szybko, starannie zakładając szwy, ale nie byli w stanie zapobiec pojawieniu się tej postrzępionej blizny.
Mój dermatolog nazwał to „wczesną tkanką bliznowatą” — czerwoną, błyszczącą i wrażliwą. Blizna ciągnęła się od linii włosów, przecinała brew, policzek i kończyła się przy linii szczęki. Część brwi już nigdy nie odrośnie, a na policzku pozostało wgłębienie w miejscu, gdzie nacięcie było najgłębsze.
Przez wiele tygodni moja twarz była ukryta pod bandażami. Na początku nie mogłam patrzeć na siebie w lustrze. Ale kiedy rany się zagoiły i zdjęto bandaże, nie miałam wyboru — musiałam zmierzyć się z rzeczywistością.
Przyjaciele próbowali mnie pocieszyć, mówiąc, że to „fajne”, a nawet „seksowne” w tajemniczy sposób. Starałam się im wierzyć, ale było to trudne, gdy nieznajomi albo przyglądali się mi uważnie, albo zbyt szybko odwracali wzrok.
Proces gojenia był długi i nieprzyjemny. Każdego ranka nakładałam maści zalecane przez dermatologa, aby skóra pozostała nawilżona i czysta.
Jednak żadne środki nie były w stanie zmienić błyszczącego, szorstkiego wyglądu blizny ani usunąć jej jaskrawoczerwonego koloru. Wiedziałam, że z czasem blizna wyblaknie, ale myśl, że nigdy całkowicie nie zniknie, ciążyła mi na sercu.
Kiedy szłam na swoje miejsce w samolocie, czułam, jak wszyscy na mnie patrzą. Serce waliło mi jak młot.
Zajęłam miejsce przy oknie i od razu założyłam słuchawki, próbując odciąć się od świata zewnętrznego. Zamknęłam oczy i modliłam się o spokojny lot.
Konflikt w salonie
Obudziły mnie głośne głosy.
— Chyba sobie żartujecie — mruknął mężczyzna. — To nasze miejsca? — W jego głosie słychać było irytację, jakby był zły na cały świat.
— Rząd 5B i 5C — odpowiedziała kobieta niezadowolonym tonem. — Wszystko w porządku, po prostu usiądź.
Para usiadła obok mnie, towarzysząc temu narzekaniem i głośnym szeleszczeniem rzeczy. Zamknęłam oczy, mając nadzieję, że mnie nie dotkną.
„Zapłaciliśmy za te bilety, a dostaliśmy…” Mężczyzna zamilkł.
– Co otrzymaliśmy? – zapytała kobieta. – Och…
Poczułam, jak jej wzrok wbija się we mnie. Poczułam dreszcze na skórze.
– Czy to jakiś żart?
Napięłam się, serce zaczęło bić mocniej. Proszę, po prostu przestań mówić.
— Hej, pani! — warknął mężczyzna. Powoli otworzyłam oczy i odwróciłam się w jego stronę. Wzdrygnął się, a potem skrzywił. — Nie możesz tego jakoś zakryć?
Zamarłam, zbyt zszokowana, by odpowiedzieć.
— Tom — syknęła kobieta, zakrywając nos rękawem. — To obrzydliwe. Jak w ogóle pozwolili jej wejść na pokład w takim stanie?
— Dokładnie! — Tom pochylił się do przodu, wskazując na mnie palcem. – To miejsce publiczne, wiesz. Ludzie nie muszą patrzeć na… to.
Poczułam, jak ogarnia mnie gorączka. Słowa utknęły mi w gardle. Chciałam się wytłumaczyć, powiedzieć, że to nie moja wina, ale nie mogłam wydobyć z siebie ani jednego dźwięku.
– Będziesz po prostu siedzieć i milczeć? – wyrzuciła z siebie kobieta.
Tom machnął ręką, przyciągając uwagę stewardessy.
— Hej! Czy można coś zrobić? Moja dziewczyna panikuje.
Stewardessa podeszła, jej twarz pozostawała spokojna, ale surowa.
— W czym problem, proszę pana?
— Problem jest w niej! — wskazał na mnie palcem. – Ona odstrasza ludzi!
Stewardessa spojrzała na mnie. W jej oczach pojawił się cień współczucia, zanim ponownie zwróciła się do mężczyzny.
– Proszę pana, wszyscy pasażerowie mają prawo przebywać na swoich miejscach.
– Ale ona wygląda… okropnie!
Kobieta teatralnie zakryła twarz dłońmi.
Stewardessa wyprostowała się, a jej głos stał się zimny:
– Proszę pana, proszę pani, proszę się uspokoić. Takie zachowanie jest niedopuszczalne.
Tom prychnął:
— Co się z wami dzieje? Ona przeraża ludzi!
Stewardessa nie zwróciła na niego uwagi, zamiast tego pochyliła się do mnie.
— Wszystko w porządku?
Skinęłam głową, ledwo powstrzymując łzy.
Odpowiedź kapitana
Po chwili z głośników rozległ się głos kapitana:
— Szanowni pasażerowie, załoga została poinformowana o zachowaniu niezgodnym ze standardami szacunku i komfortu na pokładzie. Przypominamy, że nie tolerujemy dyskryminacji ani brutalnego traktowania. Prosimy o traktowanie się nawzajem z godnością.
Przez salon przebiegła fala szeptów. Ludzie zaczęli się odwracać.
Stewardessa wróciła:
— Proszę pana, proszę pani, przenosimy państwa do rzędu 22.
— Co?! Nie pójdziemy!
— Nie ma mowy — odpowiedziała stanowczo.
Mężczyzna zaczerwienił się ze złości.
— To po prostu szaleństwo…
Pasażerowie obserwowali wszystko w ciszy, a na ich twarzach malowało się oburzenie. Kiedy para powlokła się przejściem, rozległy się oklaski.
Zacisnęłam usta, powstrzymując łzy. Tym razem nie ze wstydu, ale z wdzięczności.
Stewardessa uśmiechnęła się do mnie:
— Chcemy przenieść panią do klasy biznesowej.
Zawahałam się.
— Nie chcę sprawiać kłopotu…
— Nie sprawia pani kłopotu. Proszę pozwolić nam się panią zająć.
Skinęłam głową.
Usiadłam na nowym miejscu i patrzyłam przez okno. Po raz pierwszy od wielu tygodni poczułam coś zapomnianego.
Nadzieję.
