Zacieniony ślad któremu nie znalazło się miejsca pod słońcem
Antonina stała przy bramie cmentarza, na uboczu od tłumu żegnającego Wiaczesława Iljicza. Ludzie płakali, obejmowali się i szeptali a ona milczała. Niewidoczna, jak przezroczysta. Jakby jej obecność była pomyłką. Serce ściskało się, jakby ktoś zawiązał je w supły. Lecz nie z żalu — z myśli, że całe życie stała na poboczu, w cieniu.
Gdy wreszcie poznała prawdę o ojcu, przestała żyć, a zaczęła obserwować cudze życie, w którym nie było dla niej miejsca, ani szczeliny. Oficjalnie miał rodzinę: żonę Olgę i córkę Swietłanę — piękną i ukochaną. Antonina była przypadkiem. Błędem. Wyrzutem sumienia, który starannie przed wszystkimi ukrywał.
A czasem jednak przychodził. Przynosił pierniczki, książki, w milczeniu gładził po głowie. Nie jak ojciec — raczej człowiek gryziony skrupułami. W takich chwilach zdawało jej się, że są rodziną na chwilę, choćby wymyśloną.
Czas nie zamienia tajemnic w prawdę, tylko je konserwuje. Nigdy nie nazwał jej publicznie córką. Nie przyprowadził do domu. Nie poznał ze Swietłaną. Najpierw wierzyła w odmianę, później przestała czekać. Lecz ból pozostał — nauczyła się jedynie z nim żyć.
Gdy skończyła dwadzieścia osiem lat, podał klucze do babcinego mieszkania. Powiedział: „Należnie ci się to”. To było jedynym świadectwem uznania. Choćby formalnie. Choćby bez słów i spojrzeń także. A teraz — w testamencie lokal zapisał właśnie jej.
Na odczyt przyszła z drżącymi dłońmi, jakby z gorączką. Spojrzenia, niczym ostrza, wbijały się w ciało. Swietłana zacisnęła wargi, matka patrzyła przez nią. Notariusz monotonnie przeczytał: „Mieszkanie przy ulicy Puszkina, dom 7 — Antoninie Wiaczesławownie”. Zapadła gęsta cisza, w której można było się udusić, ciężka i lepka. Antonina nie uniosła wzroku. Nie potrzebowała aprobaty. Chciała tylko raz usłyszeć to oficjalnie.
Wieczorem, siedząc na parapecie małej „chruszczowki”, znów przerzucała pamięć jak kartki: rzadkie spotkania, nieśmiałe dotknięcia ojca, jego winny uśmiech. Gdyby wtedy znalazł w sobie odwagę, wszystko potoczyłoby się inaczej. Mogłaby mieć siostrę, rodzinę, inne życie. Zamiast tego — skryte wizyty, półsłówka i poczucie zbędności.
Nie łudziła się, że Swietłana zechce rozmawiać. Dla tamtej była zdrajczynią, burzycielką domu. Lecz wiedziała: to rozpadło się wcześniej. Ją po prostu odstawiono w kąt, do którego nie sięgało słońce, jak niechciany mebel. I została jej tylko to mieszkanie. I pamięć. Za mało, by być szczęśliwą, lecz dość, by nie zapomnieć.
Czasem, zamykając oczy, wyobrażała sobie, że ojciec wchodzi i mówi: „Wybacz, nie starczyło mi odwagi”. Lecz on nic już nie powie. Umarli nie proszą o przebaczenie i nie dopowiadają nic. A życie nie pozwala zagrać przeszłości od nowa.
W końcu szczęście to nie to, co otrzymałaś, lecz to, co zdołałaś ocalić. Nawet jeśli było tego tak niewiele.
