Po ślubie z Martinem Jennifer czuła się wyobcowana z powodu jego córki. Bez względu na to, jak bardzo się starała, nie potrafiła dopasować się do ich rodziny. Największym wyzwaniem dla niej było znalezienie przez Martina pozytywnego testu ciążowego w koszu na śmieci.
Jennifer siedziała przy oknie w słuchawkach i czytała książkę.
Ostatnio stało się to jej ulubionym zajęciem. Odkąd wyszła za mąż za Martina, jej życie radykalnie się zmieniło. Kochała Martina, a on kochał ją.
Jednak Martin miał córkę o imieniu Carrie, która od samego początku nie lubiła Jennifer. Carrie niedawno skończyła osiemnaście lat, ale nadal zachowywała się buntowniczo.
Ale kiedy Jennifer zakładała słuchawki i zanurzała się w ulubionej książce, mogła na chwilę zapomnieć o swoich troskach i odnaleźć spokój.
W salonie panowała cisza, jeśli nie liczyć cichego szumu muzyki w uszach Jennifer i delikatnego szelestu przewracanych przez nią stron.
Światło słoneczne wpadało przez okno, otulając ją ciepłym blaskiem, dzięki czemu czuła się spokojna i pewna siebie. Ale ten spokój nie trwał długo.
Odrywając wzrok od książki, Jennifer zobaczyła przed sobą wściekłego Martina.
Jego twarz była czerwona, a ręce zaciśnięte w pięści po bokach. Nie mogła usłyszeć, co mówi, więc zdjęła słuchawki.
„Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć?!” – krzyknął, a jego głos drżał z gniewu.
„O czym powiedzieć?” – odpowiedziała Jennifer, szczerze zdezorientowana.
„O czym? Nic się nie stało, Jennifer? Jesteś pewna?” W głosie Martina dało się wyczuć sarkazm, a jego oczy wpatrywały się w nią intensywnie.
„Martin, nie rozumiem, o czym mówisz. Po prostu powiedz mi, co cię niepokoi” – odpowiedziała spokojnie Jennifer, choć jej serce zaczęło bić szybciej.
Martin uśmiechnął się wymuszenie i wyciągnął test ciążowy. „To! Myślisz, że nie mam prawa o tym wiedzieć?”
Oczy Jennifer rozszerzyły się ze zdziwienia.
„Gdzie go znalazłeś?” – zapytała, a jej serce biło coraz mocniej.
„W koszu na śmieci w łazience. Czy to ma znaczenie, gdzie go znalazłem? Jest pozytywny! Chciałaś mi powiedzieć, że jesteś w ciąży?”.
Głos Martina podniósł się z gniewu, rozbrzmiewając echem w cichym domu.
Jennifer poczuła zawroty głowy.
„Wyciągasz pochopne wnioski, Martin. Proszę, uspokój się!” – błagała, starając się zachować spokojny głos.
„Wyciągam pochopne wnioski? Jennifer, mówimy o naszym przyszłym dziecku! Planowałaś… Nie chcę nawet o tym myśleć – powiedział, a jego głos załamał się, gdy próbował opanować emocje.
„Nic nie planowałam. Proszę, uspokój się. Usiądźmy i porozmawiajmy o tym wieczorem. Teraz musisz iść do pracy”
– powiedziała Jennifer, mając nadzieję, że rozładuje napiętą atmosferę.
„Praca! ?…” Martin westchnął ciężko, próbując się uspokoić. „Dobrze. Porozmawiamy wieczorem”.
Kiedy Martin wyszedł, Jennifer została sama ze swoimi myślami. Wzięła głęboki oddech i zamknęła książkę.
Spokój, który odnalazła, zniknął. Spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, ile czasu minęło.
Wstała i poszła do kuchni, a w głowie krążyły jej myśli o właśnie odbytej rozmowie.
Jennifer nie mogła pozbyć się uczucia przerażenia, które ogarnęło jej serce. W kółko odtwarzała w głowie tę scenę, zastanawiając się, jak wszystko mogło pójść tak źle.
Wyglądając przez okno, Jennifer obserwowała przejeżdżające samochody, w myślach powracając do początków swojego związku z Martinem.
Jennifer podeszła do pokoju Carrie i delikatnie zapukała do drzwi. Zawahała się przez chwilę, a potem zapytała: „Mogę wejść?”.
„Tak” – odpowiedziała Carrie głosem ledwie słyszalnym.
Jennifer otworzyła drzwi i weszła do środka, opierając się o ścianę i rozglądając się po pokoju.
Był zagracony ubraniami, książkami i plakatami – typowy pokój nastolatki.
Ale najbardziej Jennifer uderzyła mina Carrie – spokojna i pełna winy. W jej oczach widać było strach i niepewność.
„Carrie, musimy porozmawiać” – zaczęła łagodnie Jennifer. „Muszę wiedzieć, co się dzieje”.
Carrie wzięła głęboki oddech, a jej oczy wypełniły się łzami. „Dziękuję, że nie powiedziałaś tacie, że to był mój test” — powiedziała drżącym głosem.
„Nie ma za co, ale co teraz zamierzasz zrobić?” — zapytała Jennifer, a jej ton był pełen niepokoju.
„Nie wiem” – odpowiedziała Carrie, a jej głos drżał. „Boję się”.
Jennifer podeszła i usiadła na skraju łóżka Carrie, próbując ją pocieszyć.
„Niestety, musisz szybko podjąć decyzję. To nie to samo, co wybór specjalizacji, chociaż z tym też nie poradziłaś sobie najlepiej”.
Jennifer mówiła łagodnym tonem, starając się zachować lekki nastrój pomimo powagi sytuacji.
Carrie spuściła wzrok na swoje dłonie, a w jej głosie zabrzmiała gorycz. „Jaki sens ma wybieranie, skoro tata i tak wszystko decyduje za mnie?”.
Jennifer westchnęła, rozumiejąc jej rozczarowanie. „Jeśli jesteś w ciąży, nie będziesz mogła kontynuować nauki w szkole medycznej” – zauważyła łagodnie.
„Nie zamierzam zajść w ciążę” – nalegała Carrie, a w jej głosie dało się wyczuć desperację.
„Naprawdę? Ten test wskazuje coś innego” – powiedziała Jennifer, podając test z dwoma wyraźnymi kreskami.
„Jeśli pożyczysz mi trochę pieniędzy… wtedy…” zaczęła Carrie, ale jej głos się urwał.
„Nie podejmuj pochopnej decyzji, Carrie. A co z ojcem dziecka? On wie?” – zapytała Jennifer, a jej głos złagodniał, ponieważ próbowała zrozumieć całą sytuację.
„On się nie dowie” – odpowiedziała Carrie, a w jej oczach ponownie pojawiły się łzy.
„Dlaczego? To twój chłopak. Zasługuje, żeby wiedzieć” – powiedziała Jennifer, a jej serce bolało z powodu Carrie.
Carrie próbowała coś powiedzieć, ale słowa utknęły jej w gardle. W końcu zaczęła płakać. „On mnie zostawił” – szlochała.
Serce Jennifer pękało z bólu za Carrie. Rozumiejąc sytuację, podeszła do niej i mocno ją przytuliła.
Chciała pocieszyć dziewczynę, mimo że nie była jej biologiczną córką, a ich relacje zawsze były napięte.
Ale teraz to nie miało znaczenia. Chciała pomóc.
„Nie martw się, kochanie. Wszystko załatwimy. Martin i ja nie pozwolimy ci przejść przez to samotnie” – szepnęła Jennifer, przytulając Carrie do siebie. „Będziemy cię wspierać, niezależnie od tego, jaką decyzję podejmiesz”.
Carrie przytuliła się do Jennifer, a jej szloch stopniowo ucichł. „Dziękuję” – wyszeptała. „Nie wiem, co robić, ale świadomość, że tu jesteś, pomaga”.
Jennifer odsunęła się lekko, patrząc Carrie w oczy. „Będziemy działać krok po kroku. Najpierw porozmawiamy z Martinem. Potem zdecydujemy, co będzie najlepsze dla ciebie i dziecka”.
Carrie skinęła głową, a w jej oczach pojawił się słaby błysk nadziei. „Dobrze. Postaram się być silna”.
Jennifer uśmiechnęła się delikatnie, odsuwając kosmyk włosów z twarzy Carrie. „Jesteś silna, Carrie. Jesteśmy tu dla ciebie. Przejdziemy przez to razem”.
Wieczorem Martin wrócił do domu zmęczony po długim dniu pracy. Wchodząc do kuchni, zauważył Jennifer i Carrie siedzące przy stole z poważnymi minami.
„Co się dzieje? Dlaczego Carrie jest z tobą?” – zapytał Martin, a w jego głosie dało się wyczuć zakłopotanie.
„Martin, usiądź. Ona musi wziąć udział w tej rozmowie” – powiedziała stanowczo Jennifer, a jej ton nie pozostawiał miejsca na dyskusję.
Martin wyglądał na zaskoczonego. „Ona nie bierze w tym udziału. Musi skupić się na nauce i dostaniu się do szkoły medycznej. Ma przed sobą wielką przyszłość” – nalegał, podnosząc nieco głos.
Carrie wzięła głęboki oddech, jej ręce drżały. „Tato… Muszę ci coś powiedzieć” – powiedziała głosem ledwie słyszalnym.
„O czym mówisz, kochanie?” – zapytał Martin, marszcząc brwi z niepokoju.
„To mój test” – wyznała Carrie, a jej oczy wypełniły się łzami.
„Co?! To niemożliwe!” – wykrzyknął Martin, a jego twarz zbladła z szoku.
„Tak jest, Martin. Uwierz jej” – dodała Jennifer, jej głos był spokojny, ale stanowczy.
Oszołomiony Martin opadł na krzesło, opierając głowę na rękach. „Jak to? Co teraz zrobimy? A co z twoją edukacją, twoją przyszłością?” – zapytał, a jego głos był pełen rozpaczy.
„Edukacja? To wszystko, co cię obchodzi? Nie obchodzi mnie szkoła medyczna. Nigdy nie chciałam być lekarzem!” – krzyknęła Carrie, a jej rozczarowanie kipiało w duszy.
„Kochanie, co ty mówisz? To twoja przyszłość” – zdziwił się Martin.
„Już nie” – wtrąciła się Jennifer, a jej głos przecinał napięcie jak nóż.
„Podjąłem decyzję. Jest zbyt młoda, żeby zostać matką. Jej edukacja jest najważniejsza” – sprzeciwił się Martin, próbując odzyskać kontrolę nad sytuacją.
„Co? Rozumiesz, co proponujesz? Czy zapytałeś ją, czego ona chce?” Jennifer stanęła w obronie Carrie, a jej oczy płonęły determinacją.
„Zapytać dziewczynę, która zamiast się uczyć, spędzała czas z jakimś chłopcem? Nie, dziękuję! Ona będzie robić to, co jej każę” – nalegał Martin, a jego głos był surowy.
„Nie, tato! Nie chcę!” Carrie zaczęła płakać, łzy spływały jej po twarzy.
„Lepiej się zamknij. Już wystarczająco dużo powiedziałaś. Będziesz robić to, co ci każą” – odparł Martin, a jego rozczarowanie przerodziło się w gniew.
W końcu cierpliwość Jennifer się wyczerpała. „Nie mogę tego dłużej znosić. To dorosła kobieta i sama podejmuje decyzje!” – krzyczała, a jej głos drżał z emocji.
„Chcesz, żeby została młodą matką? A co z jej karierą?” – zaprotestował Martin, a w jego głosie dało się wyczuć desperację.
„Jej kariera nie ma takiego znaczenia jak jej szczęście. Jedyne, co cię interesuje, to jej edukacja. Nawet nie zapytałeś jej o ojca dziecka i czy wszystko między nimi w porządku!” – odparła Jennifer, a jej głos był stanowczy.
„Ale…” zaczął Martin, ale Jennifer mu przerwała.
„Chcesz, żeby przez resztę życia żałowała tej decyzji? Nawet jeśli popełni błąd, pozwól jej sama podjąć decyzję. Jako rodzice będziemy wspierać każdą jej decyzję i zawsze jej pomożemy!”.
Jennifer powiedziała to stanowczo, patrząc Martinowi prosto w oczy.
Martin spojrzał na Jennifer i w jego oczach pojawiło się zrozumienie. Zrozumiał, że miała rację.
Był tak skupiony na tym, co uważał za najlepsze dla Carrie, że nie myślał o jej uczuciach. Powoli skinął głową, a jego gniew zniknął.
Jennifer zwróciła się do Carrie, a jej wyraz twarzy złagodniał. „A ty, młoda damo, przedstaw mi swojego chłopaka. Sama z nim porozmawiam. Jest mężczyzną i musi wziąć na siebie odpowiedzialność”.
Carrie skinęła głową, ocierając łzy.
Napięcie w pokoju zaczęło opadać i wszyscy odetchnęli głęboko, przygotowując się do wspólnego rozwiązania nadchodzących problemów.
Nie będzie to łatwe, ale jako rodzina znajdą sposób, aby się wzajemnie wspierać i podjąć najlepszą decyzję dla przyszłości Carrie.
Jennifer i Carrie odwiedziły chłopaka Carrie, Billy’ego, i jego rodziców. Atmosfera była napięta i wszyscy wyraźnie odczuwali ciężar sytuacji.
Jennifer przełamała lody: „Dziękujemy, że zgodziliście się spotkać z nami tak szybko. Musimy omówić coś ważnego”.
Rodzice Billy’ego wymienili zaniepokojone spojrzenia. „Co się dzieje?” – zapytał ojciec Billy’ego.
Carrie z drżeniem w głosie odpowiedziała: „Jestem w ciąży”.
Twarz Billy’ego zbladła. „W ciąży? Dlaczego mi nie powiedziałaś, Carrie?” – zapytał zszokowany.
„Właśnie się dowiedziałam” – odpowiedziała Carrie, a jej oczy wypełniły się łzami. „Byłam przerażona i nie wiedziałam, co robić”.
Matka Billy’ego położyła mu rękę na ramieniu, dodając otuchy. „Przejdziemy przez to razem, Billy”.
Następnie Jennifer zwróciła się do rodziców Billy’ego: „To trudny czas dla nas wszystkich. Carrie i Billy potrzebują teraz naszego wsparcia bardziej niż kiedykolwiek”.
Ojciec Billy’ego skinął głową. „Nie mieliśmy pojęcia, że to dla nich tak poważna sprawa. Poprzemy każdą ich decyzję”.
Jennifer dodała: „Carrie zdecydowała, że jej edukacja może poczekać. Teraz chce się skupić na urodzeniu dziecka i założeniu rodziny”.
Matka Billy’ego uśmiechnęła się czule: „Miłość nie zna wieku. Będziemy z wami obojgiem na każdym kroku”.
Jennifer poczuła ulgę. „Dziękujemy wam wszystkim. Nie możemy chronić naszych dzieci przed światem, ale możemy pomóc im przetrwać”.
Rodziny spędziły resztę wieczoru, omawiając plany i oferując wsparcie, wiedząc, że choć droga przed nimi będzie trudna, przejdą ją razem, zjednoczeni miłością i oddaniem wobec młodej pary i ich przyszłego dziecka.
Powiedz nam, co myślisz o tej historii i podziel się nią ze swoimi przyjaciółmi. Być może zainspiruje ich i umili im dzień.
