Kiedy pociąg zwolnił na stacji, do wagonu weszła kobieta. Była bardzo zmęczona i trzymała w ramionach swoje nowo narodzone dziecko. Widać było, że dzień nie był łatwy, ale trzymała się z całych sił, chroniąc swoje dziecko.
Kobieta rozejrzała się i zdała sobie sprawę, że wszystkie miejsca są zajęte. Wyglądało to tak, jakby pasażerowie celowo odwracali się plecami, aby nie dać jej miejsca. Nikt nie pomyślał o zajęciu jej miejsca.
Młoda matka oparła się o poręcz, aby rozładować napięcie w plecach i poprawić śpiące dziecko. Dziecko spało spokojnie i nie miało pojęcia, jak ciężko jest teraz jego mamie. Kobieta odetchnęła z ulgą, bo przynajmniej nie była już na zimnej ulicy i nikt nie musiał ustępować jej miejsca. Najwyraźniej przyzwyczaiła się już do obojętności przechodniów.
Była w niej jakaś niesamowita siła. Być może jej charakter zahartował się podczas ciąży, kiedy musiała polegać tylko na sobie. A może to po narodzinach dziecka została nagrodzona siłą niezachwianej miłości do swojej krwi. Nie skarżyła się nikomu i spokojnie patrzyła na dziecko. Wydawało się, że mieli swój własny, inny świat, w którym nie było obojętności.
Podczas gdy wszyscy milczeli i odwracali wzrok, by, broń Boże, nie napotkać jej spojrzenia, ona stała tam. Piękna, silna, odważna i pewna, że przetrwa. Była przyzwyczajona do tego, że nie ma sensu oczekiwać współczucia czy miejsca siedzącego. Cierpliwa i kochająca — jak wszystkie mamy.
Czy kiedykolwiek widziałeś takie sytuacje? Dlaczego współcześni ludzie są tak obojętni? Co można o tym powiedzieć?
